Friday, June 28, 2013

Εμείς οι ραψωδοί...

Αξίζει να είσαι από νησί έστω μόνο για εκείνες τις μέρες που φυσάει. Για εκείνα τα βράδια που ακούς τις αλυσίδες που το κρατάν δεμένο στη γεωγραφία του, που ακούς τους αρμούς του, να τρίζουν κι αναρωτιέσαι αν πάλι θα αντέξουν ή -όπως η Δήλος παλιά- θα ξεκινήσει τις πλεύσεις του στο πέλαγος.

4 μέρες τώρα η θάλασσα μανιάζει, χτυπιέται, αλυχτάει. 4 νύχτες απειλεί τη στεριά με αντίποινα για πρότερες δικές της εισβολές στο ευμετάβλητο υγρό της. Εραστές τους νομίζαμε, να αγαπιούνται πιστεύαμε. Μα όχι. Πόλεμο έχουν. Τον πιο μακρόχρονο της ιστορίας. Κάποιες φορές, κάποιες εποχές οπισθοχωρούν αλλά τις γέφυρες δεν τις καίνε ποτέ, δεν τις κλείνουν, δεν τις ανατινάζουν. Ξέρουν ότι θα επιστρέψουν. Με το ίδιο σχέδιο μάχης. Με τον ίδιο στόχο. Όπως γνωρίζουν ότι θα βρουν και παράφορη αντίσταση. Δεν πτοούνται όμως, δεν μαλακώνουν. Της μιας καίει τις πληγές το αλάτι, της άλλης βαθαίνει τις ραγάδες ο ήλιος. Κι εμείς, εμείς που είμαστε από νησί, γινόμαστε χρονογράφοι και ζωγράφοι και ραψωδοί και απλοί μάρτυρες αυτού του πολέμου. Ο άμαχος πληθυσμός σε μια αέναα καυτή ζώνη.

Friday, June 7, 2013

Με δυσκολεύετε κύριε Χατζιδάκι...


Κάποια στιγμή πάνω στο μηχανάκι κι οι random επιλογές στο mp3-player οδήγησαν στον Χατζιδάκι και στα Παιδιά κάτω στον κάμπο. Κι ο κόσμος άλλαξε. Χωρίς πολλές-πολλές κουβέντες. Χωρίς διαπραγμάτευση. Δίχως καν την παύση αμηχανίας πριν από κάποια μεγάλη απόφαση. Ο κόσμος άλλαξε.
Ένα τραγούδι που φέρει το θάνατο ως κορεό στις τρίχες των χεριών, που φέρει πόνο, που ουρλιάζει για στιγμές της ιστορίας των οποίων οι αιχμές κόβουν σαν σπαθί από ατσάλι βαλυριανό, είναι ντυμένο την ηρεμία κατάσαρκα. Δέρμα-μουσική. Λευκό, κατάλευκο δέρμα-μουσική. Ποιος δρόμος; Ποια αυτοκίνητα; Ποια πόλη; Φλας, στην άκρη, στάση.
Κύριε Μάνο, δεν το καταλαβαίνω. Αλήθεια το λέω. Δεν μπορώ να το καταλάβω. Πώς γίνεται εσείς κι εμείς να είμαστε από τον ίδιο τόπο; Πώς γίνεται εσείς κι εμείς να πήραμε τα ίδια 24 γράμματα και να τα κάναμε τόσο διαφορετικές λέξεις, κείμενα, στίχους; Πώς γίνεται να ακούσαμε των ίδιων πουλιών τους σκοπούς, τα ίδια σφυρίγματα του μαΐστρου, την ίδια βοή της θάλασσας και να τα φτιάξαμε τόσο διαφορετικές μελωδίες; Κύριε Χατζιδάκι, δεν είναι θέμα μόνο ταλέντου, έμπνευσης, θείας πνοής. Αν ήταν έτσι θα είχα την εξήγηση. Όχι. Είναι και κάτι άλλο. Κάτι που ακόμη δεν το έχουμε σκεφτεί, κάτι που μας διαφεύγει. Κάτι σαν ένα επιπλέον πλήκτρο στο πιάνο που δεν βλέπουμε, σαν μια στροφή σε κάποιο δρόμο που συνεχώς αγνοούμε. Η διαρκής παρουσία σας στο παρόν μας εκφράζεται μέσα από την αδυναμία μας να μιλήσουμε απόλυτα όμορφα, απόλυτα τέλεια για αυτήν. 

Χαμογελάω μόνος μου. Μάλλον δε θα βρω τώρα την απάντηση. Βγάζω το mp3 απ΄ την τσέπη. Repeat, φλας. Ο οδηγός που έρχεται σταματάει και με αφήνει να ξεκινήσω. Είπαμε: ο κόσμος άλλαξε!

Create your own banner at mybannermaker.com!