Αν τους σταθμούς τους είχες συνδυάσει με εμένα, αν κάθε φορά που βρισκόσουν σε αποβάθρα σκεφτόσουν πως είτε θα μ’ αγγίξεις, είτε μόλις μ’ άφησες, τότε οι δρόμοι σου θα ήταν διαφορετικοί. Τότε θα επιζητούσες χιλιόμετρα για bonus εισιτήριο που θα σ’ έφερνε μια φορά ακόμη κοντά μου. Τότε θα πήγαινες σε μάγισσες και θα καταριόσουν εκείνον που εφήυρε τα πόδια, τον τροχό, τον ατμό, την κίνηση, οτιδήποτε σε παίρνει από δίπλα μου και σε πηγαίνει κάπου αλλού. Δεν το ‘χεις κάνει κι έτσι αυτό το ατέρμονο πηγαινέλα σου είναι μακριά μαύρα θλίψης μαλλιά. Χωρίς μιαν ανταύγεια χαράς. Χωρίς να μπορείς να βρεις έναν απλό τρόπο, με ένα μαύρο συρματάκι ας πούμε, να τα πιάσεις στο πλάι και να σου φανούν όμορφα!
Sunday, October 25, 2009
Tuesday, October 13, 2009
ΧΕΙΜΩΝΙΑΖΟΥΜΕ...
Το πρώτο βράδυ ετούτου του φθινοπώρου που χρήζει ανάγκης μουσικής που να κατηφορίζει στο τζάμι σαν σταγόνα. Το πρώτο βράδυ που μαζεύει βιαστικά τα ρούχα απ' την απλώστρα κοιτώντας τα σύννεφα στον ουρανό. Το πρώτο βράδυ που πονάει για παρέα.
Tuesday, October 6, 2009
ΚΙ ΕΝΑ ΠΡΟΒΑΤΟ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΧΑΡΕΙ...
Friday, October 2, 2009
ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΑΥΤΟ...
Subscribe to:
Posts (Atom)