Ε, συ "αλμυρομάλλη ναυτικέ", προσευχήσου απόψε για τον κερασφόρο των βουνών. Βάλε κεράκια στις άκρες της τρίαινάς σου κι άναψ' τα για τον Θεό των δασών, των νερών, τον εραστή των Νηριήδων. Γέμισ' τις χούφτες σου γαλάζιο ωκεάνιο νερό, πρόσφερέ το στον ήλιο και το αλάτι που θα σου μείνει ρίχ' το σε πληγές που θες να πονέσουν, να ουρλιάξουν, μα εν τέλει να γιατρευτούν. Έι, συ της θάλασσας αντάριασμα, τρανέ καπετάν-Μιχάλη, κάν' το σταυρό σου απόψε και για τον Όμπερον, για όλα τα ξωτικά, για όλους τους χορούς στα ξέφωτα. Για μια βραδιά γίνε Θεός των Θεών. Πάρε πάνω σου τον κόσμο και στείλε απ' το Μαΐστρο σου πνοή, να βγάλει ήχο ξανά το σουραύλι του κατσικοπόδαρου. Αρμύρα και χώμα ένα. Κύμα και γρύλοι ένα. Σμέρνες κι οχιές ένα... Ποσειδώνα σ' εμπιστεύομαι! Άλλαξ' τη ροή των κυμάτων.
Tuesday, July 31, 2007
Saturday, July 28, 2007
ΓΚΑΟΥΣ
Θεσσαλονίκη 28/VII/2007
Στον Ευκλείδιο χώρο οι παράλληλες δεν τέμνονται ποτέ. Βαίνουν αντικρυστά μη ελπίζοντας σε ερωτικό ζευγάρωμα. Στον Ευκλείδιο χώρο, οι πτυχώσεις του χρόνου, η καμπυλότητα των ευθειών είναι κρυφακούσματα από παιδικές συζητήσεις. Ο Πρίγκιπας ήρθε κι έδειξε τη φάρσα αυτής της πραγματικότητας. Ο Πρίγκιπας έδωσε βάση στους πιο ετερόκλητους έρωτες. Ένωσε -για μια στιγμή έστω- υστερικές κυκλοθυμίες, με ακραία εγωιστικές απάθειες. Ένωσε, πριν το συν άπειρο, ματιές που απ' όλους ως τότε χαρακτηρίζονταν ασύμπτωτες..
Wednesday, July 11, 2007
ΗΡΘΑΝΕ ΦΙΛΟΙ
Θεσσαλονίκη 8/VII/2007
Ήρθαν οι φίλοι μου! Φέραν έκπληξη και γοητεία κι αναστάτωσαν και το τελευταίο κύτταρο του εν υπνώσει ερωτισμού μου. Μού 'παν για μέρη που τα ποτάμια είναι θεοί και διαλέγουν για όχθες τους λευκαπαλλάγγιχτα μπούτια κοριτσιών. Μού 'καναν σκετσάκια που στο τέλος πάντα ο έρωτας νικούσε. Μού 'φτιαξαν βαρκούλες και τις ονόμασαν "ξημέρωμα", "ήρθαμε", "απ' τη Νάουσα"... Απίστευτα πράγματα! Ήρθανε φίλοι μου και με μια ζαριά πήραμε την παρτίδα!
Ήρθαν οι φίλοι μου! Φέραν έκπληξη και γοητεία κι αναστάτωσαν και το τελευταίο κύτταρο του εν υπνώσει ερωτισμού μου. Μού 'παν για μέρη που τα ποτάμια είναι θεοί και διαλέγουν για όχθες τους λευκαπαλλάγγιχτα μπούτια κοριτσιών. Μού 'καναν σκετσάκια που στο τέλος πάντα ο έρωτας νικούσε. Μού 'φτιαξαν βαρκούλες και τις ονόμασαν "ξημέρωμα", "ήρθαμε", "απ' τη Νάουσα"... Απίστευτα πράγματα! Ήρθανε φίλοι μου και με μια ζαριά πήραμε την παρτίδα!
Saturday, July 7, 2007
ΚΑΜΕΝΑ ΔΑΣΗ
Θεσσαλονίκη 7/VII/2007
"Μόρσιμον Ήμαρ". Η μέρα του θανάτου μου, είναι η μέρα και του δικού σου θανάτου. Η μέρα που καίγομαι απ' τη ρίζα, είναι η μέρα που το κορμί σου γεμίζει καρκίνους. Η μέρα που με μουσκεύει τοξική βροχή, που με ποτίζει φαρμακωμένο ποτάμι, είναι η μέρα που πεθαίνεις από αφυδάτωση, που ξεκινάς έναν πόλεμο για μερικούς κουβάδες καθαρό νερό. Η μέρα που στη θέση μου ρίχνεις τσιμέντα, χτίζεις ντουβάρια, είναι η μέρα που στη θέση σου μπαίνει ένα μάρμαρο, φτιάχνεται ένας τάφος!
"Μόρσιμον Ήμαρ". Η μέρα του θανάτου μου, είναι η μέρα και του δικού σου θανάτου. Η μέρα που καίγομαι απ' τη ρίζα, είναι η μέρα που το κορμί σου γεμίζει καρκίνους. Η μέρα που με μουσκεύει τοξική βροχή, που με ποτίζει φαρμακωμένο ποτάμι, είναι η μέρα που πεθαίνεις από αφυδάτωση, που ξεκινάς έναν πόλεμο για μερικούς κουβάδες καθαρό νερό. Η μέρα που στη θέση μου ρίχνεις τσιμέντα, χτίζεις ντουβάρια, είναι η μέρα που στη θέση σου μπαίνει ένα μάρμαρο, φτιάχνεται ένας τάφος!
Wednesday, July 4, 2007
ΝΟΣΤΟΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ
Θεσσαλονίκη 3/VII/2007
Τόσους μήνες μακριά απ' τη θάλασσα... Πλέον δοκιμάζω τα όριά μου. Τ' ακροδάχτυλά μου ξέχασαν πως είναι να μουλιάζουν. Τ' αφυδατώνει η απόσταση, η πόλη, τα κλειστά παπούτσια. Συγκεντρώνομαι για ν' ακούσω κύματα. Μπορεί να απομονώνω όλους τους ξένους ήχους, μα αγκομαχητά βοτσάλων κι αρμύρας δεν ακούω. Ψάχνω στον ουρανό αστέρια της πυξίδας. Δε με νοιάζουν τα 3/4 της. Μαρκάρω αυτά του Νότου. Οι δικές μου θάλασσες μόνο εκεί είναι... Ανάβω τσιγάρο. Ώσπου να το τελειώσω μπορεί και να 'χω φύγει.
Sunday, July 1, 2007
ΚΥΡΙΕ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙ...
Θεσσαλονίκη 26/VI/2007
Θα ‘θελα ένα βράδυ να κοιμόμουν στο μαξιλάρι σου για να ‘βλεπα τι ονειρεύεσαι. Τι βλέπεις τις νύχτες πριν τα δάχτυλά σου ξανασχεδιάσουν απαλό έρωτα. Θα ‘θελα να υπήρχα ο αέρας που σε χωρίζει απ’ την εικόνα, πριν της ζητήσεις να έρθει σε ‘σένα. Πριν βγάλεις από φωνές όλη την έλξη του σύμπαντος, για να κάψεις –πάντα ερωτικά- το μεσοδιάστημα αυτών που ποθούνται. Κύριε Χατζιδάκι, είσαι πάντα εδώ. Θα ‘θελα να ‘νιωθα το χέρι σου στο κεφάλι μου, να ‘παιρνα την ευχή σου κι η κάθε ανάσα μου ν’ απέπνεε κάτι απ’ τον ερωτισμό σου.
Θα ‘θελα ένα βράδυ να κοιμόμουν στο μαξιλάρι σου για να ‘βλεπα τι ονειρεύεσαι. Τι βλέπεις τις νύχτες πριν τα δάχτυλά σου ξανασχεδιάσουν απαλό έρωτα. Θα ‘θελα να υπήρχα ο αέρας που σε χωρίζει απ’ την εικόνα, πριν της ζητήσεις να έρθει σε ‘σένα. Πριν βγάλεις από φωνές όλη την έλξη του σύμπαντος, για να κάψεις –πάντα ερωτικά- το μεσοδιάστημα αυτών που ποθούνται. Κύριε Χατζιδάκι, είσαι πάντα εδώ. Θα ‘θελα να ‘νιωθα το χέρι σου στο κεφάλι μου, να ‘παιρνα την ευχή σου κι η κάθε ανάσα μου ν’ απέπνεε κάτι απ’ τον ερωτισμό σου.
Subscribe to:
Posts (Atom)